I dag har jeg lyst til å skrive litt om oss som er makelige anlagte. Vi som helst slapper av i sofaen, leser ei god bok, sitter og surfer på pc-en eller bare roer helt ned uten stress og kav. Det ligger ofte en stor dose selvforakt bak et sånt valg av livsførsel, ikke sant? Da er vi ikke blant de mer vellykkede i samfunnet. De som trener, er i aktivitet, er sunne, friske og slanke. Det som er pussig med en sånn livsttil  er at det ofte koker under overflaten. Det indre stresset er mange ganger i full aktivitet og da kunne det jo vært en ide for noen og enhver av oss å heller få inn litt ytre stress. Ja, for å få en ballanse mellom indre og ytre stress, mener jeg. I allefall, jeg har skrevet en liten historie om «Pessimistens Årssyklus».  Dette for å minne andre på hvordan det kan oppleves å være en skikkelig SofaSliter når alt mulig må og skal gjøres. Jeg ser på de andre som jobber og tenker stygge tanker om alt som må gjøres.  Ja, og tenker kanskje litt misunnelige tanker om de flittige medmenneskene mine som jobber og sliter og koser seg med alle arbeidsoppgavene. Denne gangen er har jeg skrevet på dialekt. Ja, for når noe så vanskelig skal uttrykkes, må jeg ta mitt eget språk til hjelp. Om du ikke forstår, ja så kan du jo tenke deg til innholdet!

Pessimistens årssyklus 

 I dag vart eg frista, då sola kom fram

Å sjå ut av glaset, mænn huff for ei skam

Førr makan tell vindu, så sjetn de va

Du store mi ti, nei, det her va kje bra

Såg utover plæn, grese kom seg kje opp

Det stanga i mot nåkka og det sa stopp

Sku tatt meg på tak vaska glas, raka plæn

Ha rydda kreng husan og starta å træn

Du store ti, fader meg, huff,  førr eit gnål

I vårlufta vell eg helst slapp av og skål

Førr fuglan,  førr sola, førr livet som så

Og slætt ikkje arbei og tenk at eg må

 

Så tenkt eg på sommarn, så fint då å va

Ja, då ska eg kos meg og bære slapp a

Ska ligg der i sola, på plæn, kos meg rått

Nei, vent litt, den plæn, må jo stelles så smått

Førr, jammen som takk for at eg raka bort 

Så væks sjølsagt grese gudsjammerlig fort

Og plænklepparn går ikkje helit av seg sjøl

Nei, arbei og slit må eg jusst no som før

 

Mænn høstn e fin, då får eg ro meg ne

Slapp a, ligg og røtæ, ja va heilt i fre

Nei, vent litt igjen, når no eg tænk meg om

Då ska eg jo rydd opp og ordn i rom

Så håp eg på vintern, førr då får eg ro

Førr då ha eg ryddæ og gres kan kje gro

Mænn snymåking, vedbæring, hutte meg tu

Så kaldt ute, nei, alt vart bærre ei gru

Nei, uansett årsti, eg drokn i slit

Alt som ska jærest, det kjem vesstnok hit

I tellegg så har vi bestandi sånt ver 

De andre har sola, ho e ikkje her